سرما خورده ام و سرم درد مي کند. دلم مي خواهد دراز بکشم و چشمانم را ببندم. اما مي دانم که در اين ساعت از روز شاپرک دوست دارد در کنارش باشم، تا برود ته اتاق و بدو بدو خودش را در بغلم بيندازد، من ببرمش بالاي سرم و او از آن بالا ببيند که آيا پيشي در کوچه قدم مي زند يا نه؟ بعد من بلوکهايش را روي هم بچينم و او با توپ آنها را هدف قرار دهد، دست بزنيم و هورا بکشيم . ده ، دوازده کتاب بياورد که با هم بخوانيم ، بعد نوبت نفاشي کردن بشود. سپس سوار ماشينش شود و چند دور بزند. آنگاه پاندايش را سوار ماشين کند و او را نيز کمي بگرداند، ببوسدش و بياوردش تا من نيز پاندا را نوازش کنم و ببوسم. آنوقت من خودش را بغل کنم لپها ، چشمها، گوشها، پيشاني و چانه اش را ببوسم و او يادآوري کند که موهايش را فراموش کرده ام ببوسم و بعد من دلش را بخورم و او با صداي بلند و از ته دل بخندد و از دستم فرار کند تا من دوباره بگيرمش و ...
اما امروز توان نشستن ندارم. فکر مي کنم من که همه قصه ها و اشعار کتابهاي شاپرک را از حقظم، بهتر است بروم در اتاق او بخوابم و با چشمان بسته برايش کتاب بخوانم. در اتاقش را که باز مي کنم با شادي به سويم مي آيد و با دقت نگاهم مي کند. مي بوسمش و مي گويم : « شاپرکم ، برو کتاب بيار تا با هم بخونيم.» چند کتاب انتخاب مي کند و مي آورد . دوست دارد موقع کتاب خواندن روي پايم بنشيند و حالا که خوابيده ام در فکر است کجا بنشيند. مي گويم: « بيا اينجا بشين به مامان تکيه بده.»‌ مي نشيند و شروع به ورق زدن مي کند. اما پس از چند لحظه مي رود کاتالوگ کلفت فروشگاه بچه را - که روزهاي اخير نگاه مي کردم- مي آورد. اين بار روبرويم مي نشيند، ورق مي زند و خودش همه را برايم تعريف مي کند. چشمانم را بسته ام و به لحن شيرين کودکانه اش گوش مي دهم و گاه سئوالاتي مي پرسم. چشمانم آرام آرام سنگين مي شود. مي خواهم بلند شوم که مبادا خوابم ببرد. ولي به اصرار شاپرک دوبار ه مي خوابم. با قاطعيت مي گويد : «نه ،‌ نه ،‌ مامان لالا کنه. » آنگاه مي رود کي بوردش را مي آورد، بدون اين که روي سر اسب،‌ اردک ،‌خوک و ... فشار دهد و صدايشان را در آورد، روي کليدهاي کي بورد مي زند. چه آرامش بخش است،‌ گوش سپردن به موسيقي شاپرک. چه سعادتي است داشتن شاپرکي چنين شيرين و دوست داشتني.