نداي عزير در کامنتي براي اين مطلب نوشته است: «من فکر می کنم ما والدین قابل ترحمی هستیم! یعنی نسل ما که با بچه های این نسل روبرویند چون اینا همیشه دست ما رو می خونن، از همین سنین خیلی پایین. اون وقت واقعا بچه بزرگ کردن سخت تر از نسل های قبل می شه که بچه ها همه جور افسانه و وعده و وعید و غول و جن و پری و نمکی رو باور می کردن.»

من نيز معتقدم که ما نسبت به والدين مان راه دشوارتري پيش رو داريم. ما اگر چه نسبت به آنان از آگاهي بيشتري برخورداريم، اما کما بيش تربيت سنتي داشته ايم. و همين امر موجب مي شود که گهگاه به روشهاي سنتي متوسل بشويم. اما از آنجا که به اثرات منفي اين روشها واقفيم، دچار عذاب وجدان شده و شديدا نگران و نااميد مي شويم. از اين رو براي جبران اشتباهاتمان، سخت به تکاپو مي افتيم تا به نوعي از بي راهه به جاده اصلي بازگرديم.
ضمن اين که کودکان امروز به هيچ روي تربيت سنتي را بر نمي تابند. هم چنين آنان هر روزه ما را با مسائل متفاوت و تازه ايي به چالش وامي دارند؛ که برخورد صحيح با هر يک از آنها آگاهي فراواني را مي طلبد.
در نهايت اين که ما با وجود تلاش بيشتر، ترس و نگراني بيشتري را در کنار احساس ناتواني خويش تجربه مي کنيم.