داروی صورتی رنگ را بر روی معدود دانه های آبله مرغان صورت و بدن شاپرک برفی مالیدم و گفتم: خب تموم شد. البته الآن دونه ها کمه ولی فردا، پس فردا زیاد می شن. بعد برای این که شاپرک را بخندانم، اضافه کردم: ببین با این خالای صورتی شدی یه پلنگ خال خالی. شاپرک برفی خندان در آینه نگاهی به خودش انداخت و گفت: آٰره شدم پلنگ خال خالی. اما اگه دونه ها زیاد بشه، می شم پلنگ صورتی.

شاپرک بهاری که به قصد همدلی با برادرا ش داروهای او را آورده و با هیجان و علاقه به خال های صورتی او نگاه می کرد، بعد از تمام شدن کارم پرسید: حالا برای منم از اینا می زنی؟ گفتم: نه گلم. تو که مریض نیستی. شاپرک بهاری با دلخوری گفت: آخه منم می خوام. گفتم: می دونم ولی تو هنوز لازم نداری. حالا لطفا برو شربت برادرت را هم بیار که بخوره.
شربت را جلوی دهان شاپرک برفی بردم. شاپرک برفی قبل از خوردن گفت: چه بوی خوبی داره. شاپرک بهاری فورا گفت: منم می خوام. گفتم: تو که خارش نداری. شاپرک بهاری با لحنی کاملا معترض گفت: آخه پس من چی بخورم.

وقتی شاپرک بهاری نیز مبتلا شد و برایش داروی صورتی را زدم؛ با غرور و شادی به اتاق برادرش رفت و گفت: ببین، حالا من شدم یه پلنگ خال خالی.

Labels: شاپرکها