به توصیه یکی از آشنایان به آرایشگاهی که به تازگی در نزدیکی خانه باز شده است,می روم. آرایشگاه کوچکی که برخلاف آرايشگاهای دیگری که ديده بودم با سلیقه و دقت خاصی تزیین شده است. همه وسایل از آیینه ومیز وصندلی گرفته تا سطل آشغال و ظرف سنجاق سر و پنبه از نظرجنس و رنگ هماهنگند. در کنار قاب عکسهای بزرگ عروس، چند تابلوی خوش نویسی به چشم می خورد. روی میز فرشته خانم (صاحب آرایشگاه) کتاب قطوری که لای صفحاتش علامتی گذشته شده، قرار دارد.
هنوزروی صندلی ننشسته ام که مریم خانم ( دوست فرشته خانم ), وارد می شود و با صدای بلند و صميمانه شروع با احوالپرسی با همه می کند. بعد از احوالپرسی مفصل, کنار فرشته خانم که ابروی من را بر می دارد، می ایستد و با اشاره به عکس عروس روی ديوار می گوید :چه قاب خوشگلی, فرشته. از کجا گرفتيش؟
ـ اینو علی گرفته. نمی دونم از کجا ولی کلی گشت تا اونی که می خواستمو پيدا کرد.
ـ خيلی خوشگله.
ـ آره, خیلی به اینجا جلوه داده.
ـ اين عروستم خیلی محشره.
فرشته خانم پوزخندی می زند و می گوید: بايد روزی که برای پاتختی اش اومده بود رو می ديدی. از حموم دراومده و بی آرايشش زمين تا آسمون قرق می کنه.
ـ دست گلت درد نکنه که چی درستش کردی.
فرشته خانم آهی می کشد و می گوید: می دونی چند روز پیش، یکی اومده می پرسه خانم این عکسا مال عروسای خودتونه؟ گفتم برا چی می پرسی؟ گفت آخه شنیدم آرایشگاه هایی که معروف نیستن، عکس عروس آرایشگاه های معروف را برای جلب مشتری می زنن.
مريم خانم با تعجب می پرسد: ‌اینا را تو روی تو گفت؟
ـ آره والا. منم گفتم برو خانوم، برو که هر چی ام بدی درستت نمی کنم. همراهش معذرت خواهی کرد و گفت چند جا این مورد و خودمون دیدیم. خواست بهش وقت بدم. گفتم: امکان نداره. گفت: چرا مگه توهین کرده. گفتم خانم جون, اگه این توهین نیست پس چیه؟
ـ واقعا که.
ـ حالا يکی نيست بپرسه مگه آرایشگاهای معروف چی کار می کنن؟
ـ فرشته جون, اگه تو ام قيمت رو بالا ببری , اون وقت ديگه از اين سوالا نمی کنن.
ـ به! حرفا می زنيا. مگه نگفتم برات دوماده اومده بود, شاخ و شونه می کشيد و پول نمی داد.
ـ آره گفتی, همون که تو ماشين, عروسو زد.
با شنيدن اين جمله, بی اختيار چشمانم را بازمی کنم.
فرشته خانم تذکرمی دهد: خانم چشماتون را ببندين و در جواب دوستش می گوید: آره همون.
ـ بالاخره همه پول رو داد يا نه؟
ـ آره. با باباش صحبت کردم. اونم عذرخواهی کرد و پولو داد. ولی پسر رو سوزندم. می دونی بهش چی گفتم؟
ـ نه, چی گفتی؟
ـ گفتم برو بزرگترتوبيار با من حرف بزنه. . مريم نمی دونی, چه حالی شد اينو شنيد. حالا شيطونه می گفت بهش بگم ابرواتوام خيلی نازک برداشتن و حالش را بگيرم ... هر دو با هم می زنند زير خنده.
اين بار عليرغم تعجبم, چشمانم را همچنان بسته نگه می دارم.

***

چند روز بعد در جمع خانوادگی , صحبت از جوانان می شود, من به عنوان موضوعی عجیب و غریب از برداشتن ابروی داماد می گویم. اما دیگران بی هیچ تعجبی می گویند: به! مگه نمی دونستی؟ خیلی وقته دامادا هم ابرو می بردان.
ـ معلمومه که نمی دونستم. از کجا باید بدونم یه همچین چیز غریبی اینجا این قدر عادیه.
ـ مگه عکسای عروسی میلاد و شقایقو ندیدی؟
ـ چرا دیدم.
ـ خب میلاد ابروش را برداشته بود دیگه.
ـ دیدم قیافه اش یه جوریه ولی اصلا به فکرم نرسید ابرواشو برداشته .
ـ برداشتن ابرو جز آرایش داماد شده. حالا دیگه آرایشگاه های مردونه, فر می کنن, رنگ می کن, ابرو بر می دارن. و سپس کارتی از کیفش در می آورد و نشانم می دهد. پس زمینه کارت درختانی پر از شکوفه های صورتی است. می خوانم :
آرایشگاه شکوفه
رنگ, مش, فر, گلت, آرایش داماد
با مدیریت مهدی
اگر آرایش داماد را نخوانده بودم, بی تردید به خاطرخدمات ارائه شده و شکوفه های پس زمینه شک نمی کردم که کارت مربوط به آرایشگاهی زنانه است.
برادرم می گوید: این آرایشگاهی که من می رم. مهرداد که من مشتریشم کارش خیلی خوبه. می خوای بچه ها را ببر سرشونو کوتاه کن.
ـ من که نمی تونم بیام. تویا باباشون باید ببرینشون.
ـ چرا تو نمی تونی بیایی؟
ـ مگه خانوما می تون برن تو آرایشگاه مردونه؟
ـ آره, بچه ها با مادراشون می آن دیگه.
ـ عجب. باشه. اگر این طوری وقت بگیر یه روز بریم.

* اين عنوان مطالبی است که از اين پس(اگر فرصتی دست دهد) درباره سفرهایم به ایران می نویسم. در حال حاضر ترتیب زمانی خاصی ندارند.

Labels: ۲۰۰۴, سفر به ایران