شاپرک بهاريم،
يک سال از آن زمان که دانستيم پرتو حياتت بر زندگيمان تابيدن گرفته است، مي گذرد؛ و پنج ماه از آن صبحدم بهاري، که من با احتياط از پله ها پايين آمدم و در حالي که انگشتانم بازوي پدرت را سخت مي فشرد فاصله اتاق تا حياط و بعد حياط تا خيابان را طي کردم و به زحمت در ماشين قرار گرفتم تا به استقبالت بياييم. هر بار که به ياد آن روز مي افتم، باز خنکاي نسيم را بر گونه ام حس کنم و سبزي بهاري درختان و آبي يکدست آسمان پيش چشمم جان مي گيرد.
لذت آن لحظه را مانند قصري شاد
همچنان تا زنده هستم زنده خواهم داشت
هيچگاه آن را به تاراج فراموشي نخواهم داد

و حالا پنج ماه است که در باغ زندگيمان پرواز مي کني و ما را مسحور بالهاي رنگارنگ و زيبايت کرده ايي. پنج ماه است که آمده ايي و ما را به وجود توانايي هاي ناشناخته ايي در وجودمان آگاه کرده ايي، و پنج ماه است که هر دم از خود مي پرسيم آخر«قلب آدمي چقدر، تا به کجا مي تواند دوست داشته باشد».

صبح با صداي آواز شاپرک بهاري از خواب بيدار مي شوم. چنان اصوات زيبايي از دهانش خارج مي شود و چنان ماهرانه صدايش را بالا و پايين مي برد که نمي توانم جز آواز نام ديگري بر آن بنهم.( شايد هم به گوش من چنين زيباست.) آرام به کنار تختش مي روم . انگشتانش را بهم گره کرده و گاه شست و گاه سبابه اش را داخل دهانش مي برد و همچنان مي خواند. انگشتم را که براي نوازش گونه اش دراز مي کنم در مشت مي فشارد و به دهان مي برد. مي خندد، دست و پا مي زند و نشان مي دهد که مي خواهد بغلش کنم. در کنار خودم مي خوابانمش و عطر نوزادي تنش را مي بويم. هنوز چند دقيقه نگذشته که شاپرک برفي صدايمان مي کند. (مدتي است بجاي مامان و بابا، ما را به اسم مي خواند. ) همسرم مي آوردش تا او نيز در کنارمان بخوابد.
ـ صبح بخير شاپرک. خوب خوابيدي؟ با سر جواب مثبت مي دهد.
- خب، خواب چي ديدي ؟ مثل هميشه پاسخ مي دهد : « نوشابه! »
شاپرک بهاري، به برادرش نگاه مي کند و مي خندد. شاپرک برفي با انگشت به گونه و بيني او مي زند و مي گويد : « ماماني. خوب خوابيدي، داداش جون؟ »
به آن دو خيره مي شوم و مي انديشم از آن روز که با نگراني مراقبشان بوديم تا امروز که با آرامش و لذت در کنارشان مي خوابيم؛ از آن هنگام که نمي توانستيم با هم تنهايشان بگذاريم تا امروز که چنين دوست داشتني بهم توجه مي کنند؛ از آن روز که شاپرک برفي مي گفت : « داداش گريه مي کنه ، نمي خوامش» تا امروز که با شنيدن صداي گريه او ، فورا اسباب بازيي در دست مي گيرد و به سمت او مي دود تا آرامش کند؛ از آن زمان که شاپرک برفي پتو را روي سر برادرش مي کشيد، تا امروز که با مهر پيش بند را از روي صورت او کنار مي زند و با خنده مي گويد: « آخه ، چرا اينطوري کردي؟ » ؛ از آن روز که درست در موقع تعويض پوشک برادرش ، با گريه در خواست چيزي را مي کرد، تا امروز که خود پوشکي مي آورد و مي گويد : « مامان ، يه بويي مي آيد . بايد پوشک داداش را عوض کني». از آن هنگام که پستانک برادرش را به زمين مي انداخت تا حال که مي پرسد : « پستونکش را جوشوندي؟ » ؛ از آن روز که شاپرک بهاري از سر و صداي برادرش نمي توانست بخوابد تا امروز که از شيرين کاريهاي او با صداي بلند مي خندد و ... .از آن روزها تا امروز زمان زيادي نگذشته است ولي ما بهمراه اين پاهاي کوچک قدم بسيار بزرگي برداشته ايم و با کمک اين دستان ظريف دنياي امن و شادي بنا کرده ايم. احساس مي کنم زيباترين صبح جهان را آغاز کرده ام.