Friday, November 07, 2003
شاپرک بهاريم،
يک سال از آن زمان که دانستيم پرتو حياتت بر زندگيمان تابيدن گرفته است، مي گذرد؛ و پنج ماه از آن صبحدم بهاري، که من با احتياط از پله ها پايين آمدم و در حالي که انگشتانم بازوي پدرت را سخت مي فشرد فاصله اتاق تا حياط و بعد حياط تا خيابان را طي کردم و به زحمت در ماشين قرار گرفتم تا به استقبالت بياييم. هر بار که به ياد آن روز مي افتم، باز خنکاي نسيم را بر گونه ام حس کنم و سبزي بهاري درختان و آبي يکدست آسمان پيش چشمم جان مي گيرد.
لذت آن لحظه را مانند قصري شاد
همچنان تا زنده هستم زنده خواهم داشت
هيچگاه آن را به تاراج فراموشي نخواهم داد
و حالا پنج ماه است که در باغ زندگيمان پرواز مي کني و ما را مسحور بالهاي رنگارنگ و زيبايت کرده ايي. پنج ماه است که آمده ايي و ما را به وجود توانايي هاي ناشناخته ايي در وجودمان آگاه کرده ايي، و پنج ماه است که هر دم از خود مي پرسيم آخر«قلب آدمي چقدر، تا به کجا مي تواند دوست داشته باشد».
يک سال از آن زمان که دانستيم پرتو حياتت بر زندگيمان تابيدن گرفته است، مي گذرد؛ و پنج ماه از آن صبحدم بهاري، که من با احتياط از پله ها پايين آمدم و در حالي که انگشتانم بازوي پدرت را سخت مي فشرد فاصله اتاق تا حياط و بعد حياط تا خيابان را طي کردم و به زحمت در ماشين قرار گرفتم تا به استقبالت بياييم. هر بار که به ياد آن روز مي افتم، باز خنکاي نسيم را بر گونه ام حس کنم و سبزي بهاري درختان و آبي يکدست آسمان پيش چشمم جان مي گيرد.
لذت آن لحظه را مانند قصري شاد
همچنان تا زنده هستم زنده خواهم داشت
هيچگاه آن را به تاراج فراموشي نخواهم داد
و حالا پنج ماه است که در باغ زندگيمان پرواز مي کني و ما را مسحور بالهاي رنگارنگ و زيبايت کرده ايي. پنج ماه است که آمده ايي و ما را به وجود توانايي هاي ناشناخته ايي در وجودمان آگاه کرده ايي، و پنج ماه است که هر دم از خود مي پرسيم آخر«قلب آدمي چقدر، تا به کجا مي تواند دوست داشته باشد».
