از مدرسه که می آید، دست نشسته، دفتر شعرش* را از کیف در می آورد، نقاشی تازه اش را نشانم می دهد و می گوید: «می دونی یه شهری هست که آدماش، آدم نیستن؟» بهت زده می گویم: «عجب. پس آداماش چی ان؟» با شادیی ناشی از تعجب من و با غروری حاصل از دانستن چیزی نو، ادامه می دهد: «آدماش حروف الفبا ان.» سپس دفترش را باز می کند و در حالی که شعر کنار نقاشی اش را نشانم می دهد، می گوید: «ببین. این شعرشه. بخوون. بخوونش.» شعر را با همراهی خودش می خوانم.
در شهر الفبا هر یک از حروف در گوشه ایی تنها بودند. آنها فقط یک کار می توانستند بکنند، فقط یک چیز می توانستند بگویند. تا این که یک روز چند حرف در کنار هم قرار گرفتند و کلمه آب را ساختند و این سرآغازی شد برای ادامه ماجرا .
با خوشحالی می گوید: «می دونی امروز، دیگه چی یاد گرفتم؟» با کنجکاوی می پرسم: «دیگه چی؟» می گوید: « ї » * *و با انگشت آن را در هوا می نویسد. سپس می پرسد: «اگه من تا X و بعد Y ، Z رو هم یاد بگیرم اون وقت...» حدس می زنم می خواهد بپرسد، اون وقت می رم کلاس بالاتر؟ خودم را آماده می کنم که بگویم باید حساب را هم کامل یاد بگیری و همین طور ... . که شاپرک ادامه می دهد: «اون وقت می رم دانشگاه.»

* دفتری که در آن شعر می چسبانند و برای هر شعر یک نقاشی می کشند.
** i trema

Labels: شاپرکها